Sunday, February 25, 2018

ស្វែងយល់ពីរដ្ឋ




ស្តីអំពីរដ្ឋ
          រដ្ឋមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់នូវក្នុងវិស័យនយោបាយជាង ៣០០ ឆ្នាំមកហើយនូវលើពិភពលោកយើងនេះ ហើយពាក្យនៃរដ្ឋ ប្រជាជាតិត្រូវបានទ្រឹស្តីវិទូជាច្រើនយកមកធ្វើជាកម្មវត្ថុនៅក្នុងវិស័យទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងបរិការណ៍ខ្លះ អត្តន័យនៃពាក្យរដ្ឋ ប្រជាជាតិមិនមានចរិតលក្ខណ:ខ្លឹមសារដូចគ្នានោះទេ ។
          និយមន័យនៃពាក្យរដ្ឋ
          រដ្ឋគឺផ្សារភ្ជាប់ទៅនិងទំហំភូមិសាស្រ្តមួយជាកំណត់ ហើយគ្រប់គ្រងតាមរយ:អាជ្ញាធរកណ្តាលមួយដែលមានសិទ្ធិបង្កើតច្បាប់ដឹកនាំ និងបញ្ចេញសេចក្តីផ្សេងៗ ដើម្បីពង្រឹងការអនុវត្តច្បាប់ទាំងនោះឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ ហើយរដ្ឋត្រូវតែបានទទួលស្គាល់ដោយនិតិអន្តរជាតិ ។
       ២ដែលហៅថារដ្ឋ ចាំបាច់ត្រូវមានលក្ខណ:សម្បត្តិប្រាំមួយយ៉ាងគឺ :
ទីមួយទឹកដី  ទឹកដីគឺជាលំហមួយ សម្រាប់ឱ្យរដ្ឋដំណើរការសកម្មភាពនៃអំណាចរបស់ខ្លួន ប្រសិនបើគ្មានទឹកដី រដ្ឋក៍គ្មានដែរ ហើយទឹកដីនេះទៀតសោត ក៏ផ្គុំឡើងទៅដោយលំហបីដែរគឺ លំហដីគោក លំហដែនទឹក និងលំហដែនអាកាស ។
ទីពីរប្រជាពលរដ្ឋ    រដ្ឋត្រូវមានប្រជាពលរដ្ឋ ។ ប្រជាពលរដ្ឋគឺជាកន្សោមនៃបុគ្គលទាំងឡាយ ដែលរស់នៅក្នុងរដ្ឋមួយ ហើយស្ថិតនៅក្រោមអំណាចដឹកនាំរបស់រដ្ឋនោះ ។
ទីបីរដ្ឋាភិបាល        រដ្ឋត្រូវមានរដ្ឋាភិបាលមួយ ។ រដ្ឋាភិបាលតោងមានលក្ខណ:សម្បត្តិបីយ៉ាង គឺ ទីមួយ ជារដ្ឋាភិបាលស្របច្បាប់។  ទីពីរ ជា   រដ្ឋាភិបាលដែលមានសមត្ថកិច្ចនិងប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការថែរក្សានិងគ្រប់គ្រងលើទឹកដីរបស់រដ្ឋទាំងមូល ។  ទីបី រដ្ឋាភិបាលនោះអាចដំណើរការ និងធ្វើសកម្មភាពទំនាក់ទំនងជាមួយនិង រដ្ឋ ដទៃ ។
ទីបួនកងទ័ព រដ្ឋត្រូវមានសិទ្ធិប្រើប្រាស់កងទ័ពរបស់ខ្លួនដោយឯកតោភាគី មានន័យថាអាចបញ្ជាកងទ័ពរបស់ខ្លួននៅក្នុងដែន សមត្ថកិច្ចភូមិសាស្រ្តរបស់ខ្លួន ។
ទីប្រាំ            អធិបតេយ្យភាព បូរណភាពទឹកដី ។ អធិបតេយ្យភាព បូរណភាពទឹកដី គឺចង់សំដៅទៅដល់ឯករាជ្យភាពរបស់រដ្ឋខ្លួន ឯករាជ្យទាំង ទឹកដី និងការគ្រប់គ្រង ។
ទីប្រាំមួយ     ការទទួលស្គាល់ដោយអន្តរជាតិ។
៣ ទម្រង់រដ្ឋបែងចែកជាបី
ទីមួយរដ្ឋទោល: រដ្ឋទោលគឺជារដ្ឋមួយដែលមានការរៀបចំនិងគ្រប់គ្រងដោយអំណាចនយោបាយតែមួយទៅលើប្រជាពលរដ្ឋនិងទឹកដីរបស់ខ្លួនជាក់លាក់ដោយអធិបតេយ្យ និង ឯករាជ្យដែលមិនស្ថិតនៅក្រោមការត្រួត្រារបស់រដ្ឋណាមួយ ឬបរទេសណាមួយឡើយ ។
ទីពីររដ្ឋសហព័ន្ធ: រដ្ឋសហព័ន្ធគឺជារដ្ឋមួយដែលមានរដ្ឋជាច្រើនជាសមាជិក ។ រដ្ឋសហព័ន្ធមានរដ្ឋធម្មនុញ្ញគោលមួយ ដែលសម្រាប់អនុវត្តរួមនៅក្នុងរដ្ឋសហព័ន្ធនោះ  ចំណែកឯរដ្ឋសមាជិកក៏មានច្បាប់និងរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ខ្លួនដែរ តែអត្ថបទទាំងនោះត្រូវតែស្របដាច់ខាតនិងរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៃរដ្ឋសហព័ន្ធ ។
ទីបីរដ្ឋសហសម្ព័ន្ធ: រដ្ឋសហសសម្ព័ន្ធគឺជាការបង្រួបបង្រួម ជាអចិន្រ្តៃនៃរដ្ឋស្វយ័តជាច្រើន ដើម្បីឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅរួមជាក់ស្តែងណាមួយ ។ សមាជិកនិមួយៗនៃរដ្ឋសហសម្ព័ន្ធមានសិទ្ធិយ៉ាងពេញលេញ ក្នុងការការពារអធិបតេយ្យភាពរបស់ខ្លួន ហើយប្រគល់ទៅឱ្យសមត្ថភាពនៃសហសម្ព័ន្ធដោះស្រាយតែបញ្ហាណា ដែលទាក់ទងទៅនិងកិច្ចការការពារជាតិ នយោបាយក្រៅប្រទេស ប្រៃសណីយ៍ ទូរគបនាគមន៍ និង ប្រព័ន្ធរូបិយប័ណ្ណ ។
         
          ការទទួលស្គាល់រដ្ឋ
          ការទទួលស្គាល់រដ្ឋមួយមានលក្ខណ:ពីរប្រភេទ គឺទីមួយទទួលស្គាល់តាមព្រឹត្តិការណ៍ និង ការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ ។
          ការទទួលស្គាល់តាមព្រឹត្តិការណ៍មានន័យថា រដ្ឋមួយទទួលស្គាល់រដ្ឋមួយទៀត ដោយសាររដ្ឋនោះមានធាតុសំខាន់ៗរបស់រដ្ឋ ឬអាចនិយាយបានម៉្យាងទៀតថា ការទទួលស្គាល់តាមព្រឹត្តិការណ៍គឺជាការទទួលស្គាល់តាមរយ:ទំនាក់ទំនងធម្មតា តែមិនបានកសាងទំនាក់ទំនងផ្លូវទូតទេ ។
          ការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ ការទទួលស្គាល់រដ្ឋ ឬរដ្ឋាភិបាលថ្មីមួយ ដែលជាការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់នោះ តម្រូវឱ្យរដ្ឋដែលត្រូវបានទទួលស្គាល់នោះមានលក្ខណ:ពេញលេញសមស្របជាសមាជិករបស់សហគមន៍អន្តរជាតិ ។
          ការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ចំពោះរដ្ឋ ឬរដ្ឋាភិបាលថ្មីមួយត្រូវធ្វើឡើងក្នុងលក្ខខណ្ឌបីយ៉ាង គឺ:
ទីមួយ រដ្ឋាភិបាលនោះធានាបានប្រកបដោយវិចារណញ្ញាណនូវស្ថេរភាព និងភាព អចិន្ត្រៃយ៍មួយ ។
ទីពីរ   រដ្ឋ ឬរដ្ឋាភិបាលដែលត្រូវបានគាំទ្រជាទូទៅពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋ ។
ទីបី    រដ្ឋ ឬរដ្ឋាភិបាលនោះ អាចមានសមត្ថកិច្ច បំពេញបាននូវ កាតព្វកិច្ចជាអន្តរជាតិ ។
          ជារួមមកវិញ រដ្ឋគឺជាការផ្សារភ្ជាប់ទៅនិងទំហំភូមិសាស្រ្តមួយជាកំណត់ ហើយគ្រប់គ្រងតាមរយ:អាជ្ញាធរកណ្តាលមួយ ដែលមានសិទ្ធិបង្កើតច្បាប់ដឹកនាំ និងបញ្ចេញសេចក្តីផ្សេងៗ ដើម្បីពង្រឹងការអនុវត្តច្បាប់ទាំងនោះឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ ហើយរដ្ឋត្រូវតែបានទទួលស្គាល់ដោយនិតិអន្តរជាតិ ។  រដ្ឋត្រូវមានធាតុផ្សំប្រាំមួយយ៉ាង គឺ ទឹកដី ប្រជាជន រដ្ឋាភិបាល ការបញ្ជាកងទ័ពដោយឯករាជ្យក្នុងដែនសមត្ថកិច្ចរបស់ខ្លួន  អធិបតេយ្យភាព ឯករាជ្យ និង ត្រូវទទួលស្គាល់ដោយនិតិអន្តរជាតិ ។ ហើយទម្រង់របស់រដ្ឋមានបីគឺ ទីមួយរដ្ឋឯកក្តកូត ឬ រដ្ឋទោល  ទីពីររដ្ឋសហព័ន្ធ និងទីបី សហសម្ព័ន្ធរដ្ឋ ។

ថ្ងៃទី ២៥ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៨


ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ ឥទ្ធិពលវប្បធម៌ឥណ្ឌាលើខ្មែរ






ឥទ្ធិពលវប្បធម៌ឥណ្ឌា
យើងដឹងតាំងពីដំបូងមកហើយថាខ្មែរបានទទួលវប្បធម៌ឥណ្ឌាតាំងពីសតវត្សរ៍ទី ១ ម្លេះ ។ គឺតាមរយ: ហ៊ុន ទៀន ជាបុរសដែលរស់នៅតំបន់ដីកោះ ហើយបាននាំយកវប្បធម៌របស់ឥណ្ឌាមកកាន់ស្រុកហ្វូណាន វប្បធម៌ដំបូងគេនោះគឺវប្បធម៌នៃការគោរព រាជានិយមតាមបែបឥណ្ធា ។ រហូតមកដល់សតវត្សរ៍ទី ៥ ឥទ្ធិពលវប្បធម៌បានរីកសុះសាយយ៉ាងខ្លាំង ។វប្បធម៌ដែលអាចឱ្យយើងដឹងបានទាំងនោះមាន៖
Ø  អក្សរ :អក្សរគឺខ្មែរបានចម្លងយកពីអក្សរឥណ្ឌាខាងត្បូងរបស់រាជវង្ស បល្លវ: នាសតវត្សទី ៥ ទី ៦។
Ø  ភាសា: គឺមានវត្តមានភាសា សំស្រ្កឹត ដែលជាភាសាសម្រាប់មនុស្សជាខ្ពស់នៅស្រុកឥណ្ឌា ។
Ø  សាសនា: គឺមរតក សាសនាព្រាហ្មណ៍ និង ព្រះពុទ្ធ ព្រមទាំងទ្រឹស្តីនៃសាសនាទាំងនេះនៅមានភស្តុតាងបន្សល់ទុកតាមរយ:ប្រាសាទឥដ្ឋ និង ថ្ម ព្រមទាំងសំណង់ពីឈើរហូតដល់សហសម័យ ។
Ø  ស្ថាបត្យកម្ម : មាន ចម្លាក់  បដិមាសាស្រ្ត  តារាសាស្រ្ត  និង សោភ័ណវិទ្យា ។
Ø  អក្សរសីល្ប៍ :  និងទ្រឹស្តីគ្រប់គ្រងរដ្ឋបែបឥណ្ឌា ។ អក្សរសិល្ប៍មានរឿង រាមកេរ្តិ៍  មហាភារត:  ទេវកថា  គំនិតរាជាធិរាជជាដើម ។
Ø  ទំនៀមទំលាប់: ដូចជាជូតក្បាលនិងក្រមា   ការចិញ្ចឹមសត្វដូចជាចិញ្ចឹមគោ ការៀបចំពិលីការបូជា  មានពីធីបុណ្យ  ពិធីសែនព្រេន  និងការបូជាផ្សេងៗ ។

៨ តើវប្បធម៌នេះចូលមកកម្ពុជាដោយរបៀបណា?
យើងនិងលើសម្មតិកម្មតែពីរប៉ុណ្ណោះមកពិភាក្សា ៖
១ លោក ហ្សក  សឺដេស
គំនិតរបស់លោក សឺដេសត្រូវបានក្រសួងអប់រំជាតិបានយល់ស្របតាមមួយភាគធំគឺ
Ø  ព្រាហ្មណ៍ឥណ្ឌានិមន្តមកកម្ពុជាដោយខ្លួនឯង
Ø  ព្រាហ្មណ៍បង្រៀនទ្រឹស្តីសាសនា  បង្ហាត់ជំនាញស្ថាបត្យកម្ម  និងសិប្បកម្ម…..
Ø  ឈ្មួញឥណ្ឌារៀបការជាមួយនារីខ្មែរ រួចផ្សាយប្រពៃណីទំនៀមទំលាបដល់កូនចៅ
Ø  ខ្មែរទទួលយកដោយសន្តិវិធី  និងសតិសម្បជ្ជញ្ញ:របស់ខ្លួន  ដោយគ្មានការបង្ខំឱ្យប្រកាន់យក ។
២ លោក ម៉ៃឃើល  វីកឃើរី
លោកសឺដេសបានលើកឡើងថា៖
Ø  អ្នកដឹកនាំស្រុកអាយដឹងអំពីអត្ថិភាព និងអំណាចរបស់ព្រាហ្មណ៍តាមរយ:អ្នកជំនួញចេញពីក្នុងស្រុករបស់ខ្លួន  យករឿងរ៉ាវប្លែកៗនោះ មកនិទានប្រាប់
Ø  ទើបអ្នកដឹកនាំទាំងនោះបញ្ជូនយុវអភិជនឱ្យទៅសិក្សាពីព្រាហ្មណ៍នៅស្រុកឥណ្ឌាតែម្តង ។
Ø  ពួកគេមុខតែរៀនទ្រឹស្តីខាងសាសនា  ជំនាញស្ថាបត្យកម្ម  និងចម្លាក់ជាដើម។ ក្រៅពីការសិក្សាពួកគេអាចធ្វើដំណើរទស្សនាប្រាសាទនានា  នៅរាយប៉ាយក្នុងស្រុកឥណ្ឌា។
Ø  ដូច្នេះពេលពួកគេត្រឡប់មកស្រុកវិញ ក៏យកចំណេះដឹងទាំងនោះមកអនុវត្តន៍  ដោយកសាងជាប្រាសាទ ដែលប្រើប្រាស់គំនិតច្នៃប្រឌិតផ្ទាល់ខ្លួន ។  បើពុំដូច្នោះទេគេគួរតែឃើញប្រាសាទក្នុងរចនាបថសិល្ប: និងស្ថាបត្យកម្ម រវាងអាស៊ីអាគ្នេយ៍និងស្រុកខ្មែរ និងឥណ្ឌាមុខជាមានលក្ខណ:ដូចគ្នាមិនខាន ។

Reference
វង់ សុធារ៉ា និង ណុប សុខា. ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរសម្រាប់សិក្សាថ្នាក់ឆ្នាំមូលដ្ឋាន. ២០១២

Saturday, February 24, 2018

លោកសង្ឃបែកថ្នាំឡើងរាំលើសួននៅរង្វង់មូលចោមចៅ




កាលពីព្រឹកមិញនៅវេលាម៉ោង៨ព្រឹក ថ្ងៃ សៅរ៍ ទី ២៤ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៨ មានលោកសង្ឃមួយអង្គបានដោះស្បង់ចីពរក្រវែងចោល ហើយឡើងរាំលើសួនច្បាដែលស្ថិតនៅរង្វង់មូលចោមចៅក្នុង ភូមិព្រៃជីសាក់ សង្កាត់ចោមចៅ ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ រាជធានីភ្នំពេញ ។ សង្ឃអង្គនេះមានព្រះនាមថាដួង វណ្ឌី អាយុ ២១ឆ្នាំ មានស្រុកកំនើតនៅបាត់ដំបង សព្វថ្ងៃបានមកបួសនិងស្នាក់នៅវត្តក្រាំងធ្នង់ សង្កាត់ក្រាំងធ្នង់ ខណ្ឌសែនសុខប្រហែល៤សប្តាហ៍មកហើយ ។



 មូលហេតុដែលបណ្តាលឱ្យសង្ឃអង្គនេះឡើងរាំចេញក្បាច់គុណបែបនេះដោយសារតែឥទ្ធិពលនាំថ្នាំញៀនដែលមិនអាចគ្រប់គ្រង់អារម្មណ៍បាន ។ សកម្មភាពរបស់សង្ឃបែកថ្នាំបានធ្វើឱ្យសមត្ថកិច្ចដែលចាំគោលដៅនៅរង្វង់មូលចោមចៅបាននាំគ្នាស្ទាក់ចាប់ផ្អើលអស់អ្នកដំណើរ ។ ក្រោយពីការឃាត់ខ្លួន និងសាកសួររួចហើយ ការរិយាល័យធម្មកាខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យបានសម្រេចនាំ សង្ឃអង្គនេះទៅវត្តជម្ពូវ័នដើម្បីអនុវត្តន៍តាមនិតិវីធី







ចោមចៅ
ថ្ងៃ សៅរ៍ ទី ២៤ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៨



Friday, February 23, 2018

នយោបាយ និង សេដ្ឋកិច្ច នគរភ្នំ


  សម័យហ្វូណានគឺជាសម័យដំបូងនៃប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រទេសខ្មែរ ដែលអ្នកប្រវត្តិវិទូទូទៅរាប់ចាប់ពីប្រហែលត្រឹមឆ្នាំ ៥២ នៃគ.ស រហូតដល់ឆ្នាំ ៥៥០ នៃគ.ស ។ ហើយប្រភពឯកសារដែលធ្វើឱ្យយើងដឹងពីសម័យនេះគឺបានមកពីប្រភពឯកសាររបស់ចិន ។ គឺតាមកំណត់ហេតុរបស់បេសកទូតចិនពីររូបគឺ កាំង ថៃ និង ជូ យិង ដែលបានមកកម្ពុជានៅសតវត្សរ៍ទី៣ ប្រហែលឆ្នាំ ២៣០ ។ ថ្ងៃនេះ ខ្មែរថ្មី និងលើកប្រវត្តិសាស្រ្តនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចនាសម័យនគរភ្នំមកនិយាយម្តង ។
៥ នយោបាយ
បន្ទាប់ពីព្រះបាទ ហ៊ុន ទៀន រៀបអភិសេកជាមួយលីវ យី ហើយបានបង្កើតជារដ្ឋមក សង្គមខ្មែរមានការផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយមួយស៊ីជម្រៅ គឺពីប្រពៃណីមេនិយមជាធំ ពីសំណាក់ជនជាតិខ្មែរទៅជារបបរាជានិយមតាមបែប ឥណ្ឌា ។  បន្ទាប់មកស្តេចនៃនគរហ្វូណានបានអនុវត្តន៍នយោបាយចក្រពត្តិនិយម ដោយមាននគរចំណុះជាច្រើន និងវាយយកនគរជាច្រើនដាក់ជាចំណុះ ។ ក្រៅពីនេះសម័យហ្វូណានបានធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសធំនៅជិតខាងខ្លួន ។
ក ទំនាក់ទំនងជាមួយចិន
ប្រទេសខ្មែរមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសចិនជាយូរមកហើយ គឺតាំងពីសម័យនគរភ្នំមកម្លេះ ។ ប្រទេសចិនបានមកធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយហ្វូណាននៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី ៣ ប្រហែលឆ្នាំ ២៣០ ។ មូលហេតុដែលចិនមកធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយហ្វូណានគឺ នៅពេលនោះប្រទេសចិនមានបែកបាក់ជាបី គឺរដ្ឋវ៉ូ, រដ្ឋវៃ, និង រដ្ឋជិន ។ ពេលនោះរដ្ឋ វ៉ូ ដែលជារដ្ឋនៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសចិនត្រូវ រកផ្លូវ សមុទ្រថ្មី ដើម្បីទៅធ្វើជំនួញជាមួយឥណ្ឌា និង តំបន់អារ៉ាប់ នៅពេលដែលគូរប្រជែងរបស់រដ្ឋនេះ គឺរដ្ឋ វៃ និង រដ្ឋជិន បានបិទផ្លូវគោកទៅកាន់តំបន់នោះ ។  នៅពេលនោះរដ្ឋវ៉ូបាន បញ្ជូនបេសកទូត ពីររូបមកកាន់ហ្វូណាន គឺ លោក កាំង ថៃ និង លោក ជូ យីង ។ ចាប់ពីពេលនោះហើយដែលហ្វូណានបានធ្វើទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសចិន ។
ខ ទំនាក់ទំនងជាមួយឥណ្ឌា
ទំនាក់ទំនងហ្វូណាននិងប្រទេសឥណ្ឌាក៏ធ្វើឡើយដំណាលគ្នានៃ ទំនាក់ទំនងរវាង ចិននិងហ្វូណានដែរ ។ ហ្វូណានបានបញ្ជូនទូតរបស់ខ្លួនទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌានៅសតវត្សរ៍ទី ៣ ។ មូលហេតុដែលហ្វូណាន បញ្ជូនទូតទៅកាន់ប្រទេសនេះ ដោយសារស្តេចខ្មែរបានលឺការពណ៌នាដ៏អស្ចារ្យពីប្រទេសឥណ្ឌាតាមរយ:បុរសម្នាក់នៅភាគខាងលិចប្រទេសឥណ្ឌា និងដែលបានទៅប្រទេសឥណ្ឌា បុរសនោះមានឈ្មោះថា កៀ សៀលី ។ ហើយបុរសនោះបានបន្តដំណើរមកកាន់ហ្វូណាន ។ នៅពេលដែលស្តេចខ្មែរក្នុងសម័យនោះគឺ ស្តេច ហ្វានឆាន បានលឺដំណឹងដ៏អស្ចារ្យនេះហើយក៏បានបញ្ជូនញាតិរបស់ព្រះអង្គឈ្មោះស៊ូវ៉ូ ទៅកាន់ប្រទេសឥណ្ឌា ។ នៅពេលដែលស៊ូវ៉ូ ទៅដល់ប្រទេសឥណ្ឌា ស្តេចនៃរាជវង្ស  មុរុណ្ឌ បាននាំលោក ស៊ូវ៉ូ ដើរទស្សនាប្រទេសព្រះអង្គ រួចឱ្យឥណ្ឌាម្នាក់ឈ្មោះ ឆេន សុង នាំលោក ស៊ូវ៉ូត្រឡប់មកវិញ ដោយប្រគល់ឱ្យសេះបួននៃស្រុកនោះ ដើម្បីទុកជាដង្វាយនៃព្រះអធិរាជអាណាចក្រភ្នំ ។ ចាប់ពីពេលនោះមកហ្វូណានមានទំនាក់ទំនងជាមួយឥណ្ឌារហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ។

៦ សេដ្ឋកិច្ច
សម័យហ្វូណានគឺជាសម័យមួយដែលរុងរឿង ហើយការរុងរឿងនេះក៏ដោយសារតែសម័យនោះមានសេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើន ។ វិស័យសេដ្ឋកិច្ចដែលរីកចម្រើនបំផុតនោះគឺ ផ្នែកពាណិជ្ជកម្ម  នៅសម័យហ្វូណានមានកំពង់ផែរធំមួយសម្រាប់ធ្វើទមនាក់ទំនងសេដ្ឋកិច្ចពាណិជ្ជកម្ម គឺកំពង់ផែ អូកែវ (សព្វថ្ងៃនៅកម្ពុជាក្រោម វៀតណាមខាងត្បូងសព្វថ្ងៃ) ដែលមានសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចពីសតវត្សរ៍ទី ១ដល់ទី៧ នៃគ.ស ។ ហ្វូណានបានផលិតទ្រព្យសម្បត្តិដូចជា មាស  ប្រាក់ ភ្លក់ ….។ ហើយហ្វូណានមានទមនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្មជាមួយពួករ៉ូម៉ាំង ក្រិក ចិន និង ឥណ្ឌា ។ ការសន្និដ្ឋានបែបនេះដោយសារគេបានរកឃើញ កាក់ធ្វើអំពីប្រាក់ជាពិសេសនៅកំពង់ផែអូកែវ ។
ចំណែកវិស័យកសិកម្មក៏មានភាពរីកចម្រើនខ្លាំងដែរ ដោយសារតែមានភាពជោគជ័យលើផ្នែកនយោបាយទឹក ។ ដោយអ្នកស្រុកចេះជីកព្រែកខ្វាត់ខ្វែងដែលមានសល់ដានដល់សព្វថ្ងៃ ។ ចិនបាននិយាយថាគេព្រោះមួយឆ្នាំរួចគេច្រូតបានបីរដូវ ។        

ឯកសារចិនបាននិយាយថាអាណាចក្រភ្នំជាកន្លែងកើតមាសកើតប្រាក់ ទង់ដែង សំណបាហាំង  គ្រឿងក្រអូប   ភ្លុកដំរី   និងពេជ្រ ។ ឯកសារនេះបានបន្ថែមថាអ្នកស្រុកហ្វូណានប៉ិនប្រសប់ណាស់ក្នុងរបរធ្វើជាងមាស ឬប្រាក់ ដូចជាធ្វើចិញ្ចៀនឬកងដៃមាស  ធ្វើគ្រឿងចានក្បានប្រាក់ ។ អ្នកស្រុកប៉ិនណាស់ដែរក្នុងរបរសូន្យរូប ត្បាញសូត្រ ចរបាប់ ស្លកែរ ។ល។


Reference:

1 វង់ សុធារ៉ា និង ណុប សុខា.ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ.២០១២
២ ត្រឹង ងា.ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ.១៩៧៣

ស្វែងយល់ពីអាណាចក្រខ្មែរដំបូង

ហ្វូណាន ឬ នគរភ្នំ

            សម័យហ្វូណានគឺជាសម័យដំបូងនៃប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រទេសខ្មែរ ដែលអ្នកប្រវត្តិវិទូទូទៅរាប់ចាប់ពីប្រហែលត្រឹមឆ្នាំ ៥២ នៃគ.ស រហូតដល់ឆ្នាំ ៥៥០ នៃគ.ស ។ ហើយប្រភពឯកសារដែលធ្វើឱ្យយើងដឹងពីសម័យនេះគឺបានមកពីប្រភពឯកសាររបស់ចិន ។ គឺតាមកំណត់ហេតុរបស់បេសកទូតចិនពីររូបគឺ កាំង ថៃ និង ជូ យិង ដែលបានមកកម្ពុជានៅសតវត្សរ៍ទី៣ ប្រហែលឆ្នាំ ២៣០ ។

          ១ ទីតាំងហ្វូណាន
            តាមរយ:កំណត់ហេតុរបស់បេសកទូតចិនបាននិយាយអំពីទីតាំងរបស់ហ្វូណាន ថា ហ្វូណានមានចំងាយ ៣០០០លី ខាងលិច លីនយី (១២០០គ.ម) ហើយទឹកដីហ្វូណាន លាតសន្ធិងតាមឆ្នេរសមុទ្រពីលិចទៅកើតមានចម្ងាយប្រហែល ៣០០០លី ។ ហើយថែមទាំងបានបន្ថែមទៀតថាហ្វូណានមានទន្លេធំមួយ ហូរពីបស្ចឹម ឬភាគពាយ័ព្យចាក់ទៅ   សមុទ្រ ។ ទន្លេនេះទំនងជាចិនចង់និយាយអំពីទន្លេមេគង្គនេះឯង ។ ចំណែកតំបន់ធំមួយទៀតនៅខាងលិចហ្វូណាន ចិនហៅថា ទុន-ស៊ុន ដែលក្រោយមកក្លាយប្រទេស មន ដែលមានទីក្រុង ឬរាជធានីប្រាំ ។

            រាជធានី
            តាមរបាយការណ៍របស់ចិនសរេសរក្នុងរាជវង្ស ថាំង ( ៦១៨-៩០៦) ពួកគេបាននិយាយថា រាជធានីនៃសម័យហ្វូណានមានឈ្មោះថា ទិក មុក ។ហើយមានចម្ងាយ ៥០០លី ( ២០០​ គ.ម) ពីសមុទ្រ ។  យើងនិងលើកទស្សន:ពីរផ្ទុយគ្នាមកសិក្សាពីបញ្ហានេះ ៖
          ១ ហ្សក សឺដេស
          លោកបានគិតថាទីក្រុងនោះគឺស្ថិតនៅបាភ្នំ ខេត្តព្រៃវែង ។ លោកសឺដេសបានយក ពាក្យ ទិក មុក មកធ្វើការបន្លាយតាមភាសាវិទ្យា ថាទិក មុក - ទល្មាក់ -ទាក់ - អ្នកទាក់ ។  ពាក្យអ្នកទាក់នេះហើយដែលលោកគិតថាជាទីក្រុងអ្នកទាក់ដំរី ។ ព្រោះល្បែងរបស់ស្តេចនៅសម័យនោះគឺការទាក់ដំរី ។  ហើយត្រូវនិង ស្ថាននាមអនុស្សាវរីយ៍មួយចំនួនទាក់ទងនិងឈ្មោះទីតាំង ដូចជា ព្រៃដំរី ក្បាលដំរី ដំរីស្អុយ និងរោងដំរី នៅតំបន់បាភ្នំនោះ ។ ចំណែកសិលាចារឹកនៅវត្តចក្រែត ស.វទី ១០ ដែលតាំងនៅជើងភ្នំបាភ្នំ បានពណ៌នាពីការប្រតិស្ថាន ព្រះសិវលិង្គឈ្មោះ “ វ្យាធបុរេស្វរ:លើភ្នំមួយដូច្នេះគាត់សន្មត់ថារាជធានីហ្វូណាន នៅបាភ្នំខេត្តព្រៃវែង ។
        ២ ការសិក្សាថ្មី ឆ្នាំ១៩៩៦
          ការសិក្សាថ្មីនេះហាក់បានបង្ហាញថាអង្គរបុរីគឺជារាជធានីនែសម័យហ្វូណាន ។ ការសិក្សាលើទីតាំងកំណាយពីរ មួយនៅបាភ្នំ និង អង្គបុរី (ខេត្តតាកែវ) ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៩៦ មក ការសិក្សាខាងបុរាណវិទ្យាបានចាប់ផ្តើមធ្វើទៅលើទីតាំងពីរគឺ មួយនៅបាភ្នំ និង អង្គរបុរី ។ រូបភាពថតពីលើអាកាសបានបញ្ជាក់ថានៅបាភ្នំគ្មានស្លាកស្នាមអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាជាទីក្រុងសម័យបុរាណទេ ។ ចំណែកនៅអង្គរបុរីមានស្លាកស្នាមអំពីទីក្រុងដែលមានចំណាស់តាំងពីមុន គ.ស យ៉ាងហោចណាស់ដល់ស.វទី ៧ ។
          យើងវិភាគលើចំណុចបីដែលយើងអាចសន្មត់ថាអង្គរបុរីជាទីក្រុងសម័យហ្វូណាន ទីមួយ ប្រសិនគេធ្វើការពិចារណាឡើងវិញអត្ថន័យសិលាចារឹកវត្តចក្រែតឃើញថាភ្នំដែលគេតាំងអាទិទេព វ្យាធបុរេស្វរ: អាចត្រូវនិងភ្នំ សប្បនិមិត្តឈ្មោះ បាទេព ឬ ភ្នំដារនៅអង្គរបុរីបានដែរ ។ ទីពីរ ចំណែកសិលាចារឹកបន្ទាយប្រាវ K. ២២២ នាសតវត្សរ៍ទី ១១ បានពណ៌នាអំពី មន្ត្រីម្នាក់នៅស្រុកវ្រៃក្របាសនៃវ្យាធបុរ: គឺ លោញវ្រៃក្របាសវ្យាធបុរ: បានន័យថាលោញនៃស្រុកព្រៃក្របាសក្នុងដែនដី វ្យាធបុរ:ទីបី នៅសតវត្សរ៍ទី ១៧ មានពត៌មានមួយបញ្ជាក់ទាក់ទងទៅនិងតំបន់អង្គរបុរីនេះដែរថា ព្រៃក្របាសនគរាធិបតី  គឺព្រៃក្របាសនៃរាជធានីធំជាងគេ ។


Reference:

1 វង់ សុធារ៉ា និង ណុប សុខា.ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ.២០១២
២ ត្រឹង ងា.ប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ.១៩៧៣